سلام.

چند وقت پیش رفته بودم دانشگاه تبریز برای دیدن استاد درس فوتونیک مجتمع، یعنی جناب آقای دکتر قاسم رستمی. رفتم دانشکده فناوری های نوین دانشگاه تبریز. همینطور که داشتم پیاده میرفتم به طرف دانشکده،  یاد کلاس های درس ایشون افتادم! کلاس های درس پربار ایشون!!  حالا کاری ندارم که از 16 جلسه کلاس که باید تشکیل میشد، جمعا 7-8 جلسه تشکیل شد یا نشد و اینکه کلا بچه های کلاس شده بودن دستگاه فوتوکپی از روی وایت برد و  این هم مهم نیست که کوچکترین سوال از استاد، با پرخاشگری جواب داده می شد...حتی  این هم اهمیتی نداره که وضعیت  اعتراض ما به  مسئولین دانشگاه خودمون شده بودن مصداق شعر معروف زیر:

گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من                    آنچه البته به جایی نرسد فریاد است!

تو همین افکار بودم که رسیدم به دانشکده و از یه نفر کارمند پرسیدم که اتاق دکتر رستمی کجا هست؟ گفتن اینجا نیست، باید بری.....مجبور شدم حرفشون رو قطع کنم و گفتم ببخشید منظورم دکتر علی رستمی نیست، من با برادر ایشون کار دارم. کارمند محترم لبخند ملیحی بر لبانشان نقش بست و گفتن "ایشون اخراج شدن!!!" و من مات و مبهوت موندم....

فقط خواستم همینجا تشکر ویژه ای کرده باشم از مسئولین دانشگاه خودمون ( دانشگاه بناب) که چنین استاد با سوادی رو برای ما در نظر گرفته بودن! همین!!